برچسب: زندگی

پیش‌نوشت: این‌ها زمانی نوشته شده‌ن که کم‌تر از دو ماهه که وارد آمستردام شدیم. قطعن کامل نیستن و طبعن تاریخ انقضا دارن.

می‌گن پیدا کردن خونه توی هلند مخصوصن توی آمستردام، و احتمالن حداقل توی Randstad سخت شده.

ما می‌خواستیم خونه‌مون توی آمستردام باشه چون اولن محل کارم توی آمستردامه و همچنین حسمون این بوده که نسبت به بقیه‌ی شهرهای هلند شانس این‌که انگلیسی‌زبان ببینیم بیشتره و حداقل برای شروع و شناختن محیط و آدم‌ها این برتری زیادیه. همچنین در مقایسه با شهرهای کوچیک به نظر میاد اتفاقات بیشتری توی آمستردام میوفته (مثلن دورهمی‌ها) که برای ما خوبه.

ماه اولی که اومدیم شرکت برامون هتل رزرو کرده بود و فرصت داشتیم که دنبال خونه بگردیم. ما از طریق چندتا سایت که خونه برای اجاره می‌ذاشتن دنبال خونه گشتیم. توی این سایت‌ها معمولن شرکت‌ها خونه می‌ذاشتن و شما با اون شرکت‌ها طرف بودید.

زمانی که از یه خونه خوش‌مون میومد به اون شرکت ایمیل می‌زدیم و معمولن جوابی که می‌گرفتیم این بود که این خونه متقاضی به تعداد کافی داره و ما رو ریجکت می‌کردن. توی این فرآیند به تعداد زیادی خونه ایمیل زدیم، و حدود ۶ ۷ تا خونه به مرحله‌ی بازدید رسیدن.

جز مساله‌ی درخواست زیاد، این‌جا به حقوق دریافتی خیلی حساسن و مهم‌ترین معیار براشون حساب می‌شه و معمولن انتظار دارن حقوق‌تون ۲ تا ۳ برابر اجاره خونه باشه.

بجای این فرآیند، یه مسیر دیگه اینه که یه ایجنت پیگیری‌های مربوط به خونه رو برای شما انجام بده، و در ازاش معمولن اجاره‌ی یک ماه رو ازتون می‌گیره. یک سری از شرکت‌ها توی پکیج relocationشون هزینه‌ی اجاره‌ی ماه اول هست که شما می‌تونید بجاش این هزینه رو به ایجنت بدید.

زمانی که ایجنت برای شما پیگیری خونه رو انجام می‌ده، معمولن دیگه درخواست بازدیدتون ریجکت نمی‌شه و هماهنگی‌های لازم برای بازدید رو ایجنت انجام می‌ده که شانس گرفتن خونه رو خیلی بیشتر می‌کنه.

بازدید خونه این‌جوری بود که بعضی از خونه‌ها بازدید گروهی داشتن و بعضیاشون اختصاصی. قسمت سخت ماجرا زمانی بود که شما از یه خونه خوش‌تون میومد. در این صورت باید به ایجنتی که باهاش بازدید رو هماهنگ کرده بودید ایمیل می‌زدید که ابراز علاقه می‌کردید به خونه.

اون هم یه قرارداد «تمایل به اجاره خونه» برامون می‌فرستادن که باید امضا می‌کردیم که توش تعهد می‌دادیم که اگه به هر دلیلی از اجاره این خونه منصرف شدیم باید جریمه بدیم (حدودن به اندازه اجاره یک ماه اون خونه)

در نتیجه‌ی این قرارداده، که هر جایی درخواست دادیم اینو برامون فرستادن و به نظر حداقل توی آمستردام معموله، نمی‌تونستیم به صورت موازی رو چندتا خونه درخواست بدیم و چون خونه‌ها هم خیلی سریع اجاره می‌رفتن خیلی شرایط رو سخت می‌کرد.

ما چندتا خونه رو تو این مرحله نگه داشتیم و روی یه خونه آفر دادیم که قبول نکردن ولی خوشبختانه یکی از خونه‌های دیگه‌ای که نگه داشته بودیم هنوز اجاره نرفته بود و به همون درخواست دادیم و پذیرفته شدیم.

یه مشکل دیگه بین خونه‌ها زمان شروع قرارداد بود. خیلی از خونه‌ها زمان شروع‌شون اول ماه آینده میلادی بود و خیلیاشون حتی دو ماه باید منتظر می‌موندیم براشون. خوشبختانه خونه‌ی ما خالی بود و ما چون می‌خواستیم زودتر از هتل بریم و زودتر استیبل بشیم، زمان شروع قرارداد رو زودتر از اول ماه درخواست کردیم.

یه نکته‌ی جالب در مورد قراردادهای خونه برام این بود که توی هلند برای اجاره‌ی خونه سه نوع قرارداد دارن که بر اساس مدت‌زمان و اختیارات اجاره‌کننده و اجاره‌دهنده توشون تفاوت وجود داره و اجاره‌نامه‌ها فقط می‌تونن یکی از این سه نوع باشن.

در نهایت بعد از امضا کردن قرارداد، باید اجاره‌ی ماه اول + Deposit (عملن همون رهن خودمون) که معمولن دو برابر اجاره‌ست رو بدید.

این ارائه رو از توییت Fullmetal Geek دیدم و به نظرم اومد که ارائه‌ی جذابیه. نکات جالبی که توش دیدم اینا بود:

• اعتماد به نفس مهارته، یه چیز ذاتی و ژنتیکی نیست
• کارهاتون رو تمرین تکرار کنید و این اعتماد به نفس‌تون رو تقویت می‌کنه. چون موقع انجام کار دارید کاری رو انجام می‌دید می‌کنید که بارها قبلش تمرینش کردید
• حرف‌هایی که به خودتون می‌زنید مهمن: حرف‌های منفی تاثیر منفی دارن.

شاید باور نکنید اما بیشترین تاثیر را در کاهش زمان بهبود دوران افسردگی امسالم، استفاده خواسته یا ناخواسته اطرافیان و جامعه از این واژه ها بود.
هر که به من میرسید اولین حرفش این بود
"چقدر پیر شدی؟" بدون اینکه بفهمد حرفش جوانم نمیکند و پیرترم می‌کند!

— میرهابیل (@mirHabil) February 1, 2019

• به خودتون باور داشته باشید و این باور رو توی حرف‌هایی که با خودتون می‌زنید نشون بدید
• از آدم‌هایی که ناامیدتون می‌کنن فاصله بگیرید
• لیستی از چیزهایی که شخصیت شما رو شکل می‌دن داشته باشید و یادآوریش کنید. چون وقتی که سوتی می‌دید آدم‌ها تلاش می‌کنن اون‌ها رو از شما بگیرن
• توی زندگی زمان‌هایی می‌رسه که از چیزی که هستیم خوشحال نیستیم؛ با مستند کردن امیدهاتون خودتون رو برای اون لحظات آماده کنید. توی اون لحظات مرور کردن امیدهاتون به گذروندن اون زمان سخت کمک می‌کنن
• آدم‌هایی که اعتماد به نفس دارن، روی تاثیر فیدبک‌ها روی خودشون کنترل دارن

تقویت اعتماد به نفس دیگران

بجای تشر زدن و تصحیح رفتار آدم‌ها (که باعث افت اعتماد به نفس‌شون می‌شه)، رفتار صحیح رو تشویق کنید. این کار هم اعتماد به نفس‌شون رو افزایش می‌ده و هم رفتار صحیح رو ترویج می‌کنه (اگه تیم انگیزه‌ی بهتر شدن نداشته باشه چی؟ 🤔🤔 به عنوان مثال توی یه کلاسی که علاقه‌ای به یادگیری موضوع نداره)

و در نهایت اگه خودتون به خودتون باور نداشته باشید هیچ‌کس باورتون نمی‌کنه

Here’s to the crazy ones. The misfits. The rebels. The troublemakers. The round pegs in the square holes. The ones who see things differently. They’re not fond of rules. And they have no respect for the status quo. You can quote them, disagree with them, glorify or vilify them. About the only thing you can’t do is ignore them. Because they change things. They push the human race forward. And while some may see them as the crazy ones, we see genius. Because the people who are crazy enough to think they can change the world, are the ones who do.

Rob Siltanen

توی در جست‌وجوی چیزی بیشتر از پایان داستان در مورد لذت موعود صحبت کردم، لذتی بیشتر از لذت و هیجان حاصل خود داستان و بالا و پایین رفتن‌هاش. بعد از یکم جلو رفتن توی «فن تدوین فیلم» به ذهنم رسید که ما تمایل به کمال داریم و جزئیات هدفمند یجور کمال محسوب می‌شه و برای همین برامون لذت‌بخشه.

مثلن همین کتاب کمک‌مون می‌کنه جزئیاتی که تدوینگر تلاش کرده رعایت‌شون کنه رو بفهمیم. حتی گاهی ممکنه از فیلمی خوشمون نیاد ولی دلیلش رو نفهمیم و اون نکته‌ی آزاردهنده‌ی کوچیک، یکی از جزئیاتی بوده که از دست تهیه‌کننده در رفته.

مطمئن نیستم که می‌تونم «ما» توی «ما تمایل به کمال داریم و جزئیات هدفمند یجور کمال محسوب می‌شه و برای همین برامون لذت‌بخشه» رو به همه‌ی انسان‌ها تعمیم بدم یا نه. ولی در مورد خودم می‌تونم بگم این مساله خیلی جاها حقیقت داره؛ حداقل جاهایی که جزئیات رو درک می‌کنم.

مثلن جزئیاتی که نولان توی میان‌ستاره‌ای رعایت کرده و از نظر علمی دقت زیادی به خرج داده در حدی که از روی جلوه‌های ویژه‌ی فیلم‌ش مقاله‌ی کیهان‌شناسی منتشر بشه و کیپ ثورن کتاب «میان‌ستاره‌ای به روایت علم» رو بنویسه و توش در مورد علم پشت این فیلم صحبت کنه. یا جزئیات هیجان‌انگیز موسیقی هانس زیمر و یا هارمونی موجود توی خیلی از موسیقی‌های کلاسیک.

اگر فرض کنیم لذتی که امیر پوریا ازش حرف می‌زنه چنین چیزی باشه، هنوز مطمئن نیستم چجوری می‌شه با لذت پس از دوره‌ی ماه‌عسل رابطه (Honeymoon State) هماهنگش کرد. شاید بعدن در موردش بیشتر بنویسم.

پی‌نوشت: یاد لذتی که حرفش بود افتادم. دارم به این فکر می‌کنم که شاید منظور پیمان هوشمندزاده از لذت، همین جزئیاتیه که راجع بهشون گفتم. جزئیاتی که در نهایت زندگی‌مون رو می‌سازن..

پیش‌نوشت: چند جلسه‌ای از جلسه‌های «داستان و فیلم» امیر پوریا شرکت کردم و یکی از حرف‌های جالبی که اون‌جا می‌گفت، در مورد توجه زیاد و بی‌موردمون به انتهای فیلم و به صورت کلی داستان بود.

یکی از مشکلاتی که در حال حاضر توی زندگیم باهاش روبرو هستم، حرص زیادم به آینده‌ست. به این معنی که مفهوم زندگی برام در آینده خلاصه می‌شه و از جایگاهی که الان توش هستم لذت کمی می‌برم. چیزی که قراره در آینده بهش برسم و این‌جور چیزها. از طرف دیگه، خاطرات گذشته، مثلن سال اول دانشگاه و خاطراتم توی کانون یاریگران، خاطرات خیلی خیلی خوبی هستن که الان می‌دونم دیگه تکرار نمی‌شن و دلم براشون تنگ می‌شه و می‌دونم اون زمان می‌تونستم بیشتر ازشون لذت ببرم و کم‌تر به فکر این باشم که آینده چی می‌شه.

تاکید زیاد امیر پوریا روی این مساله که توی فیلم‌ها و داستان‌ها، چیزی بیشتر از داستان و انتهای اون وجود داره که لذت بیشتری به آدم می‌ده (از مجموعه‌ی لذت‌های موعود، مثل لذت وعده‌داده‌شده‌ای که بعد از Honeymoon State توی رابطه‌ها وجود داره. شایدم لذت نیست و شادی یا چیز دیگه‌ایه؛ نمی‌دونم..)

برای همین دیشب «درباره‌ی مسخ» از ولادیمیر ناباکوف که در ادامه‌ی کتاب مسخ بود (ترجمه‌ی فرزانه طاهری، نشر نیلوفر) رو خوندم. بخشی که دفعه‌ی قبل که مسخ رو خونده بودم (و حس خاصی هم نسبت بهش نداشتم) ازش رد شده بودم. خوندم تا بفهمم جز نگاه به روند داستان و پایانش، چه نکات دیگه‌ای هست که توش جلب توجه می‌کنه (و کم‌کم که با این جزئیات و ریزه‌کاری‌ها آشنا شدم بسنجم ببینم تشخیص‌شون توی داستان برام لذت‌بخشه یا نه)

و برای همین هم فن تدوین فیلم به پیشنهاد امیر پوریا رو می‌خوام بخونم. تا فیلم‌ها رو بیشتر درک کنم و بفهمم.

توی نوشته‌ی قبل حدس زدم که بخشی از تلاشم برای زیر سوال بردن هدفم از زندگی شاید به خاطر تمایلم به فرار از مسئولیت باشه. برای شفاف‌تر کردن تفکراتم می‌خوام توضیح بدم منظورم از مسئولیت‌پذیری چیه.

یکی از مثال‌های ساده‌ای که حدود یک‌سالی هست باهاش درگیرم، ناتوانیم توی انتخاب زمانیه که برای خریدن خوردنی وارد سوپرمارکت می‌شم. به معنی واقعی کلمه نمی‌تونم انتخاب کنم که کدوم خوراکی رو می‌خوام. و تحلیلم از این قضیه اینه که این یه حالت کوچیک قرار از مسئولیت‌پذیریه. به این معنی که اگر انتخاب کنم که چی می‌خوام، مجبورم با همه‌ی پیامدهاش روبرو بشم و مثلن خوش نیومدن از اون خوراکی هم یکی از پیامدهاش می‌تونه باشه و برای فرار از این قضیه (روبرو شدن با پیامدهای تصمیمم)، تصمیم می‌گیرم منفعل بمونم.

در مورد تصمیم برای این‌که با زندگیم می‌خوام چی‌کار کنم (به شکل یه راه‌حل برای یه مساله‌ی مقاوم که در گذر زمان با توجه به بازخوردهایی که می‌گیره خودش رو بهبود می‌ده) هم می‌تونه یه مساله‌ی مشابه باشه. مساله‌ای که پیامدهاش سنگین‌ترن و با وجود این‌که پیامدهای خیلی لذت‌بخشی هم احتمالن خواهد داشت این تصمیم، ولی بازم نمی‌تونم بر ترسم غلبه کنم و وارد مسیر بشم.

پس حداقل الان می‌تونم بگم صورت مساله‌ی من، روبرو شدن با ترسم از انتخاب مسیره. ترسی که به خاطر ترس از روبرو شدن با پیامدها شکل گرفته…

پیش‌نوشت: «مسائل مقاوم» ترجمه‌ی خودم از واژه‌ی Wicked Problemـه که توی این نوشته می‌خوام در موردشون حرف بزنم

---

با واژه‌ی Wicked Problems توی اوایل کتاب Code Complete آشنا شدم وقتی داشت در مورد مساله‌ی طراحی معماری نرم‌افزار صحبت می‌کرد. مسائل مقاوم مساله‌هایی هستن تا وقتی شروع به حل‌شون نکنید، راه‌حلی براشون پیدا نمی‌کنید.

طبق تعریف ویکی‌پدیا، «یک مساله‌ی مقاوم مساله‌ایه به حل کردنش خیلی سخت یا غیرممکنه چون نیازمندی‌هاش ناکامل یا متناقض یا متغیرن و تشخیص‌شون آسون نیست.»

به عنوان مثال خیلی از مسائل جدید توی حوزه‌های مهندسی جزو این دسته از مسائل محسوب می‌شن چون در اولین تلاش‌ها همه‌ی عوامل تاثیرگذار روی مساله رو نمی‌دونیم و باید با چیزهایی که می‌دونیم شروع کنیم و با مشاهده‌ی نتیجه، اطلاعات‌مون رو کامل‌تر کنیم تا زمانی که بتونیم جواب خوبی به مساله بدیم.

نکته‌ی جالبی که در مورد این مسائل وجود داره اینه که برای این مسائل جواب «درست» و «غلط» معنی نداره بلکه جواب‌ها می‌تونن «خوب» یا «بد» باشن.

این نگاه باعث شد به این فکر کنم که شاید مساله‌ی «با زندگیم می‌خوام چی‌کار کنم» هم یه مساله‌ی مقاوم باشه. ینی هیچ وقت نشه درست‌ترین جواب رو بهش داد حتی اگه همه‌ی وقت‌های عالم در اختیارمون باشه. فقط می‌تونم تا جایی که می‌شه تلاش کنم هر لحظه به جواب بهتری ازش برسم.