روزنوشته‌ها

پیش‌نوشت: این‌ها زمانی نوشته شده‌ن که کم‌تر از دو ماهه که وارد آمستردام شدیم. قطعن کامل نیستن و طبعن تاریخ انقضا دارن.

می‌گن پیدا کردن خونه توی هلند مخصوصن توی آمستردام، و احتمالن حداقل توی Randstad سخت شده.

ما می‌خواستیم خونه‌مون توی آمستردام باشه چون اولن محل کارم توی آمستردامه و همچنین حسمون این بوده که نسبت به بقیه‌ی شهرهای هلند شانس این‌که انگلیسی‌زبان ببینیم بیشتره و حداقل برای شروع و شناختن محیط و آدم‌ها این برتری زیادیه. همچنین در مقایسه با شهرهای کوچیک به نظر میاد اتفاقات بیشتری توی آمستردام میوفته (مثلن دورهمی‌ها) که برای ما خوبه.

ماه اولی که اومدیم شرکت برامون هتل رزرو کرده بود و فرصت داشتیم که دنبال خونه بگردیم. ما از طریق چندتا سایت که خونه برای اجاره می‌ذاشتن دنبال خونه گشتیم. توی این سایت‌ها معمولن شرکت‌ها خونه می‌ذاشتن و شما با اون شرکت‌ها طرف بودید.

زمانی که از یه خونه خوش‌مون میومد به اون شرکت ایمیل می‌زدیم و معمولن جوابی که می‌گرفتیم این بود که این خونه متقاضی به تعداد کافی داره و ما رو ریجکت می‌کردن. توی این فرآیند به تعداد زیادی خونه ایمیل زدیم، و حدود ۶ ۷ تا خونه به مرحله‌ی بازدید رسیدن.

جز مساله‌ی درخواست زیاد، این‌جا به حقوق دریافتی خیلی حساسن و مهم‌ترین معیار براشون حساب می‌شه و معمولن انتظار دارن حقوق‌تون ۲ تا ۳ برابر اجاره خونه باشه.

بجای این فرآیند، یه مسیر دیگه اینه که یه ایجنت پیگیری‌های مربوط به خونه رو برای شما انجام بده، و در ازاش معمولن اجاره‌ی یک ماه رو ازتون می‌گیره. یک سری از شرکت‌ها توی پکیج relocationشون هزینه‌ی اجاره‌ی ماه اول هست که شما می‌تونید بجاش این هزینه رو به ایجنت بدید.

زمانی که ایجنت برای شما پیگیری خونه رو انجام می‌ده، معمولن دیگه درخواست بازدیدتون ریجکت نمی‌شه و هماهنگی‌های لازم برای بازدید رو ایجنت انجام می‌ده که شانس گرفتن خونه رو خیلی بیشتر می‌کنه.

بازدید خونه این‌جوری بود که بعضی از خونه‌ها بازدید گروهی داشتن و بعضیاشون اختصاصی. قسمت سخت ماجرا زمانی بود که شما از یه خونه خوش‌تون میومد. در این صورت باید به ایجنتی که باهاش بازدید رو هماهنگ کرده بودید ایمیل می‌زدید که ابراز علاقه می‌کردید به خونه.

اون هم یه قرارداد «تمایل به اجاره خونه» برامون می‌فرستادن که باید امضا می‌کردیم که توش تعهد می‌دادیم که اگه به هر دلیلی از اجاره این خونه منصرف شدیم باید جریمه بدیم (حدودن به اندازه اجاره یک ماه اون خونه)

در نتیجه‌ی این قرارداده، که هر جایی درخواست دادیم اینو برامون فرستادن و به نظر حداقل توی آمستردام معموله، نمی‌تونستیم به صورت موازی رو چندتا خونه درخواست بدیم و چون خونه‌ها هم خیلی سریع اجاره می‌رفتن خیلی شرایط رو سخت می‌کرد.

ما چندتا خونه رو تو این مرحله نگه داشتیم و روی یه خونه آفر دادیم که قبول نکردن ولی خوشبختانه یکی از خونه‌های دیگه‌ای که نگه داشته بودیم هنوز اجاره نرفته بود و به همون درخواست دادیم و پذیرفته شدیم.

یه مشکل دیگه بین خونه‌ها زمان شروع قرارداد بود. خیلی از خونه‌ها زمان شروع‌شون اول ماه آینده میلادی بود و خیلیاشون حتی دو ماه باید منتظر می‌موندیم براشون. خوشبختانه خونه‌ی ما خالی بود و ما چون می‌خواستیم زودتر از هتل بریم و زودتر استیبل بشیم، زمان شروع قرارداد رو زودتر از اول ماه درخواست کردیم.

یه نکته‌ی جالب در مورد قراردادهای خونه برام این بود که توی هلند برای اجاره‌ی خونه سه نوع قرارداد دارن که بر اساس مدت‌زمان و اختیارات اجاره‌کننده و اجاره‌دهنده توشون تفاوت وجود داره و اجاره‌نامه‌ها فقط می‌تونن یکی از این سه نوع باشن.

در نهایت بعد از امضا کردن قرارداد، باید اجاره‌ی ماه اول + Deposit (عملن همون رهن خودمون) که معمولن دو برابر اجاره‌ست رو بدید.

کتاب Zero to One رو مدت‌ها بود می‌خواستم بخونم و هی فرصت نمی‌شد. مدتیه لایف‌استایل کتاب خوندنم رو تغییر دادم و فرصت بیشتری برای خوندن کتاب دارم که مساله‌ی خوشحال‌کننده‌ایه.

ایده‌ی کلی کتاب اینه که بیزینس‌ها توی دوتا دسته‌بندی قرار می‌گیرن:

اکثر بیزینس‌ها توی دسته‌ی اول قرار می‌گیرن: در حال رقابت با بیزینس‌های مشابه خودشون توی یه بازارن و در مقایسه با بیزینس‌های مشابه‌شون، ارزش اضافه‌ی قابل توجهی به مشتری‌هاشون نمی‌دن، مثلن ایرلاین‌ها، رستوران‌ها و خیلی بیزینس‌هایی که تو یه بازار رقابت می‌کنن. این‌ها بیزینس‌هایی هستن که تا حد خوبی کپی چیزین که از قبل بوده و توی ادبیات کتاب، از یک (چیزی که وجود داره) یه یک دیگه (مشابه همون چیز) رو ساخته‌ن.

دسته‌ی دوم بیزینس‌هایین که توی بازار خودشون یکه‌تازن و با اختلاف از رقباشون جلوترن. معمولن بازار جدید خلق کرده‌ن و یا توی بازاری که از قبل وجود داشته ارزشی تولید کردن که چند ده برابر بهتر از رقباشون توی اون بازار بوده. مثلن ماشین‌های تسلا، eBay، پی‌پل (که نویسنده‌ی کتاب مدیرعاملش بوده)، تبلیغات گوگل و کلی شرکت دیگه. توی ادبیات کتاب این‌ها بیزینس‌هایی هستن که از صفر، یک رو ساختن.

یه مساله‌ی جالب دیگه که توی کتاب اومده بود نگاه به آینده‌ست. دید به آینده رو از نظر خوش‌بینی و بدبینی و نگاه معین و شانسی به چهار دیدگاه تقسیم می‌کنه

و توضیح می‌ده که نگاه شانسی داشتن به آینده ینی بشینیم و منتظر بمونیم چی می‌شه. دیدگاه نویسنده اینه که نگاه قاطع به آینده داشتنه که آینده رو می‌سازه و منتظر موندن وضعیت ما رو بهتر نمی‌کنه. نگاه قاطع ینی بدونیم کجای دنیا رو می‌خوایم درست کنیم، براش برنامه بریزیم و اجراش کنیم.

کتاب حرف‌های جالبی در مورد ایده‌ی صفر به یک داره و یک‌سری معیار هم میاره برای بیزینس‌هایی که توی دسته‌بندی دوم قرار می‌گیرن و مثال‌های جالبی داره از بیزینس‌هایی که به خاطر در نظر نگرفتن این معیارها شکست خوردن.

من توی حوزه‌ی استارت‌آپ‌ها بیشتر توریست محسوب می‌شم و دانش و تجربه‌ی درستی‌سنجی حرف‌های کتاب رو ندارم ولی دیدی که کتاب می‌ده رو دوست داشتم.

امروز بعد از انتقال ahmadalli.net/blog به ahmadalli.me تصمیم گرفتم قالبش رو هم عوض کنم. به قالب Neve مهاجرت کردم و مهدی کمک کرد و یکم سر و سامونش داد. (رنگ بک‌گراند رو از ffffff به f7f7f7 تغییر دادیم و یه خط عمودی به عنوان بالای وبلاگ اضافه کردیم)

برای استفاده از فونت‌ها دنبال راهی می‌گشم که نیاز نباشه یه child theme درست کنم که خوشبختانه RawGit CDN و قابلیت Custom CSS وردپرس به کمکم اومدن.

با کمک import توی css وب‌فونت وزیر و شبنم رو از RawGit CDN لود می‌کنیم و بعد خیلی راحت جاهایی که لازم داریم از فونت Vazir و Shabnam استفاده می‌کنیم 🙂

بخش آخرش هم برای قرار دادن یه خط عمودی کنار عنوان توی صفحه‌های بزرگ‌تر از ۹۶۰پیکسله

این ارائه رو از توییت Fullmetal Geek دیدم و به نظرم اومد که ارائه‌ی جذابیه. نکات جالبی که توش دیدم اینا بود:

• اعتماد به نفس مهارته، یه چیز ذاتی و ژنتیکی نیست
• کارهاتون رو تمرین تکرار کنید و این اعتماد به نفس‌تون رو تقویت می‌کنه. چون موقع انجام کار دارید کاری رو انجام می‌دید می‌کنید که بارها قبلش تمرینش کردید
• حرف‌هایی که به خودتون می‌زنید مهمن: حرف‌های منفی تاثیر منفی دارن.

• به خودتون باور داشته باشید و این باور رو توی حرف‌هایی که با خودتون می‌زنید نشون بدید
• از آدم‌هایی که ناامیدتون می‌کنن فاصله بگیرید
• لیستی از چیزهایی که شخصیت شما رو شکل می‌دن داشته باشید و یادآوریش کنید. چون وقتی که سوتی می‌دید آدم‌ها تلاش می‌کنن اون‌ها رو از شما بگیرن
• توی زندگی زمان‌هایی می‌رسه که از چیزی که هستیم خوشحال نیستیم؛ با مستند کردن امیدهاتون خودتون رو برای اون لحظات آماده کنید. توی اون لحظات مرور کردن امیدهاتون به گذروندن اون زمان سخت کمک می‌کنن
• آدم‌هایی که اعتماد به نفس دارن، روی تاثیر فیدبک‌ها روی خودشون کنترل دارن

تقویت اعتماد به نفس دیگران

بجای تشر زدن و تصحیح رفتار آدم‌ها (که باعث افت اعتماد به نفس‌شون می‌شه)، رفتار صحیح رو تشویق کنید. این کار هم اعتماد به نفس‌شون رو افزایش می‌ده و هم رفتار صحیح رو ترویج می‌کنه (اگه تیم انگیزه‌ی بهتر شدن نداشته باشه چی؟ 🤔🤔 به عنوان مثال توی یه کلاسی که علاقه‌ای به یادگیری موضوع نداره)

و در نهایت اگه خودتون به خودتون باور نداشته باشید هیچ‌کس باورتون نمی‌کنه

Here’s to the crazy ones. The misfits. The rebels. The troublemakers. The round pegs in the square holes. The ones who see things differently. They’re not fond of rules. And they have no respect for the status quo. You can quote them, disagree with them, glorify or vilify them. About the only thing you can’t do is ignore them. Because they change things. They push the human race forward. And while some may see them as the crazy ones, we see genius. Because the people who are crazy enough to think they can change the world, are the ones who do.

Rob Siltanen

پیش‌نوشت: من سال ۸۶ وارد راهنمایی علامه‌حلی ۲ تهران شدم و سال ۹۳ از مدرسه‌ی علامه‌حلی فارغ‌التحصیل شدم. حرف‌هایی که می‌زنم از تجربیات و بزرگ شدنم توی فضای اون سال‌ها بوده و نمی‌تونم بگم همیشه و همه‌جا توی مدارس سمپاد به همین شکلی بوده که من تجربه کردم. حرفم این نیست که من از اونایی که اون‌جا نبودن بهترم. حرفم اینه که سمپادی که من توش رشد کردم و سیستم آموزشی‌ش (حداقل در مقایسه با بقیه‌ی سیستم آموزشی ما) چیزیه که ارزش حفظ کردن رو داره و بجای مقابله باهاش باید به آموزش و پرورش فشار آورد تا خودش و بقیه‌ی مدارس شبیه سمپاد بشن.

چند وقت پیش بعد از انتشار خبر حذف آزمون مدارس سمپاد بحث‌های نقد سمپاد و حمایت از حذف این مدارس توی توییتر در جریان بود (و یادمه مدتی قبلش هم دوستان بازم در مورد سمپاد حرف زده بودن). هر بار که بحث سمپاد ترند می‌شه دوست دارم نظرم راجع به ماهیت سمپاد و تجربه‌م از هفت سالی که اون‌جا بودم رو بنویسم. توی مخالفت‌ها (این مجموعه‌توییت نمونه‌ی خوبیه) چندتا نقطه‌نظر کلیدی دیدم که در مورد اونا می‌نویسم.

• در مورد فاشیستی بودن سیستم سمپاد حداقل چیزی که دوره‌ی خودمون دیدم این بود: اولین چیزهایی که توی راهنمایی به خودمون و به پدر و مادرا می‌گفتن و مثلن یادمه معلم ریاضی ازش به عنوان مثال زیرمجموعه استفاده می‌کرد همین مساله بود که شما تنها تیزهوش‌های تهران نیستید! شما یک بیستم این جمعیتید و شانس آوردید این‌جایید و برتری‌ای بر اونایی که این‌جا نیستن ندارید. نمی‌دونم بقیه‌ی جاها چجورین ولی من هیچ‌وقت خودم رو به خاطر سمپادی بودن برتر از بقیه ندیدم.
• می‌دونم این‌که همه‌ی مدارس شبیه سمپاد بشن چیزیه که مدت زمان زیادی طول می‌کشه تا اتفاق بیوفته. نامردیه که برای همه نیست ولی به نظرم توی سیستم آموزشی ما نباید به سمپاد حمله کرد بلکه باید تلاش کرد آموزش و پرورشمون به نقطه‌ای برسه که سیستم آموزشی همه‌ی مدارس شبیه سمپاد باشه. و باید به سیستمی (مجموعه‌ای از آدم‌ها، قواعد و تفکرات) حمله کرد که نمی‌ذاره این اتفاق بیوفته.
• و البته من در مورد الان سمپاد نمی‌تونم نظر بدم. من سال ۹۳ از سمپاد خارج شدم. سال ۸۹ کنکور دادم و وارد دبیرستانش شدم، سال ۸۶ واردش شدم و اون موقع آزمونی که ازمون گرفتن (ورودی راهنمایی) شبیه کنکور نبود خیلی. چیزی که ازش یادمه توانایی حل مساله رو می‌سنجیدن بیشتر. و خب بازاری که به خاطر کنکورش به وجود اومده رو نمی‌شه نفی کرد. ولی راهش حذف سمپاد نیست. تغییر سیستم آموزش و پرورش (و به همراهش تغییر سمپاد) شاید ولی حذفش نه.
• من توی سمپاد فکر کردن یاد گرفتم، چون توی محیطی بودم که به این کار تشویق می‌شدم و چون برام شخصیت قائل بودن و بهم اجازه‌ی انتخاب داده می‌شد (کلی از سال دوم دبیرستان مشغول پروژه‌ی سمینار بودم. مدرسه بهمون یه اتاق داده بود که بدون دردسر بشینیم اون‌جا روی پروژه کار کنیم) و حداقل در زمان ما مدرسه از فعالیت‌های پژوهشی حمایت می‌کرد.
• توی سمپاد مسیر شغلی و آینده‌ی من شکل گرفت. این که از راهنمایی برنامه‌نویسی به جدیت بقیه‌ی درسای دیگه توی برنامه‌ی درسی‌مون بود باعث شد سختی‌هایی که برای شکل گرفتن ذهنیت برنامه‌نویسی تحمل می‌کردم چند سال زودتر اتفاق بیوفتن برام. و این چیزیه که دوست دارم همه داشته باشن. یکی از معلم‌هامون می‌گفت آموزش و پرورش از پیشنهاد محققین به «هوشمندسازی مدارس» برداشت کرده بود که مدارس به تخته‌های هوشمند و پرژکتور و تکنولوژی مجهز بشن. در صورتی که منظور زودتر تخصصی شدن دانش‌آموز‌هاست و چیزی بود که ما داشتیم.

در کل به نظرم شاید سمپاد در یه حالت ایده‌آل معایبش از مزیت‌هاش بیشتر باشه، ولی با توجه به وضعیت فعلی سیستم آموزشی به نظرم بودنش در ایران از نبودنش خیلی بهتره.